|
KindheitOriginal TextDa hab ich den Pirol geliebt – das Glockenklingen, droben aufscholls, niedersanks durch das Laubgehäus,
wenn wir hockten am Waldrand, auf einen Grashalm reihten rote Beeren; mit seinem Wägelchen zog der graue Jude vorbei.
Mittags dann in der Erlen Schwarzschatten standen die Tiere, peitschten zornigen Schwanzschlags die Fliegen davon.
Dann fiel die strömende, breite Regenflut aus dem offenen Himmel; nach allem Dunkel schmeckten die Tropfen, wie Erde.
Oder die Burschen kamen den Uferpfad her mit den Pferden, auf den glänzenden braunen Rücken ritten sie lachend über die Tiefe.
Hinter dem Zaun wölkte Bienengetön. Später, durchs Dornicht am Schilfsee, fuhr die Silberrassel der Angst. Es verwuchs, eine Hecke, Düsternis Fenster und Tür.
Da sang die Alte in ihrer duftenden Kammer. Die Lampe summte. Es traten die Männer herein, sie riefen den Hunden über die Schulter zu.
Nacht, lang verzweigt im Schweigen – Zeit, entgleitender, bittrer von Vers zu Vers während: Kindheit – da hab ich den Pirol geliebt – Johannes Bobrowski, Gesammelte Werke in sechs Bänden, Bände I, II und IV DanishBarndom
Translated by Søren Sørensen
Da elskede jeg pirolen - ringende klokker, deroppe steg den frem, sank den ned gennem løvværket,
når vi sad i skovbrynet, satte røde bær på et strå i rad og række; med sin vogn kom ham den grå jøde trækkende forbi.
Så ved middagstiden i ellenes sorte skygge stod dyrene, piskede fluerne væk med arrige slag af halen.
Så faldt det strømmende, brede regnskyl ud af den åbne himmel; alt hvad der er mørkt, smagte dråberne af, som jord.
Eller karlene kom langs stien ved bredden med hestene, på de glinsende brune rygge red de leende over det dybe.
Bag gærdet stod en sky af bisummen. Senere, gennem tjørnekrattet ved sivsøen, fór angstens sølvraslen. Den voksede til, en hæk, dysterhed dør og vinduer.
Da sang hun, den gamle, inde i sit duftende kammer. Lampen summende. Der trådte der mænd ind, de kaldte hundene til sig hen over skulderen.
Om natten, forgrenet i tien - tid der glider bort, stadig mere bitter vers efter vers: barndom - da elskede jeg pirolen - LithuanianVaikystė
Translated by Laurynas Katkus
Tada aš volungę mylėjau – gaudimas varpų, aukštai nuskriejo, nuslopo po stogu lapijos
kai pamiškėj sėdėjom, raudonas uogas vėrėm ant smilgų; žilas žydas su vežimėliu traukė pro šalį.
O vidurdienį juoduos alksnių šešėliuos gyvuliai stovėjo, piktom uodegom vaikė muses.
Paskui iš atviro dangaus pylėsi neaprėpiamos liūtys; po aptemimo lašai žemės turėjo skonį.
Arba pakrantės taku bernai vedėsi arklius, ant žvilgančių rudų nugarų juokdamiesi jojo per pačią gelmę.
Už tvoros dūzgė bičių debesis. Paskui per šabakštyną, per nendres perėjo sidabrinė baimės tarškynė. Iškerojo gyvatvorė, sutemo durys, langai.
Močiutė dainavo kvepiančioj kamarėlėj. Spragsėjo lempa. Per petį šūktelėję šunims, vidun žengė vyrai.
Naktis, ilgai tylėjime šakojusis – Laikas, išslystantis, vis karčiau iš posmo į posmą besitęsiantis: vaikystė – tada aš volungę mylėjau – NorwegianBarndom
Translated by Arild Vange
Da elsket jeg pirolen – klokkeklangen, den ljomet opp, sank ned gjennom løvverket,
når vi satt i skogkanten, trædde røde bær på et gresstrå; den grå jøden dro forbi med vognen sin.
Ved middagstid i orenes svartskygge sto dyrene, pisket fluene bort med rasende halesmell.
Så flommet i strie strømmer regnet ut av en åpen himmel; etter alt mørket smakte dråpene, som jord.
Eller de unge mennene kom på stien opp langs elvebredden, på de glinsende brune hesteryggene red de lattermilde over dypet.
Bak gjerdet surret skyer av bier. Senere, gjennom tornekrattet ved sivsjøen, dro angstens sølvrangle. Det vokste, en hekk, dysterhet over vindu og dør.
Da sang den gamle konen i sitt duftende kammer. Lampen summet. Og mennene trådte inn, over skulderen ropte de på hundene.
Natt, lenge forgrenet i taushet – tid, glir bort, vedvarer bitrere fra vers til vers: barndom – da elsket jeg pirolen. PolishDzieciństwo
Translated by Przemysław Chojnowski
kochałem wilgę – dźwięk dzwonów, wysoko rozbrzmiewał, opadał przez listowie,
gdy siedzieliśmy na skraju lasu, na źdźbło trawy nawlekaliśmy czerwone jagody; ze swoim wózkiem przechodził obok szary Żyd.
W południe w olch czarnych cieniach stały zwierzęta, odganiając gniewnym uderzeniem ogona muchy.
Potem padał obfity, szeroki potok deszczu z otwartego nieba; całą ciemnością smakowały krople, jak ziemia.
Lub przyjeżdżali tu chłopcy nadbrzeżną ścieżką na koniach, na połyskujących brązowych grzbietach uśmiechając się jechali ponad głębiną.
Za płotem kłębiło się brzęczenie pszczół. Później przez cierniste sitowia na trzcinowym jeziorze, płynęła srebrna grzechotka lęku. Żywopłotem pokryła mroczność okna i drzwi.
Wtedy śpiewała staruszka w pachnącej izbie. Lampa skwierczała. Mężczyźni wchodzili do środka, wołali psy zerkając przez ramię.
Noc, długo splątana w milczeniu – czas, umyka, coraz bardziej gorzki od wersu do wersu trwając: dzieciństwo – wtedy kochałem wilgę – Russian
SwedishBarndom
Translated by Lars-Inge Nilsson
Då älskade jag sommargyllingen – klockornas klingande, däruppe ljöd det, sjönk ner genom lövverket,
när vi hukade i skogsbrynet, på ett grässtrå trädde röda bär; med sin kärra drog den gråe juden förbi.
Om middagen då i alarnas svarta skugga stod djuren, piskade med vredgade slag av svansen undan flugorna.
Sedan föll den strömmande, breda regnfloden ur den öppna himlen; av allt mörker smakade dropparna, som jord.
Eller pojkarna kom utför strandstigen med hästarna, på de glänsande bruna ryggarna red de skrattande över djupet.
Bakom stängslet stod moln av binas ljud. Genom törnet, senare, vid den vassrika sjön for skräckens silverrassel. Mörkret, en häck, växte igen för fönster och dörr.
Då sjöng den gamla i sin doftande kammare. Lampan surrade. Männen steg in, de ropade över axeln åt hundarna.
Natt, länge förgrenad i tystnaden – tid, bortglidande, bittrare från vers till vers medan: barndom – då älskade jag sommargyllingen –
|
